بالاتر از ابرها، پایین‌تر از خورشید

به گمونم هیچ‌وقت خانواده‌م متوجه استرسم و نحوه رفتار باهاش نمی‌شن.

تازه فهمیدم چی کار کنم که موقع استرس و بی‌کاری‌م پوست لبم رو نکنم، چون واقعا خطرناکه خب. به مقدار زیاد روش وازلین می‌زنم تا اصلا نتونم پوستش رو بِکَنم.

دارم ناخنم رو می‌جوئم و برای همون هم کلی عذاب‌وجدان دارم که نباید این کار رو بکنم. بعد پدربزرگم بلند توی خونه جلوی فامیل‌ و خانواده‌م، رو به مامانم می‌گه «تِ کیجا شِ ناخِن رِ خارنه» و باعث می‌شه به جز این که ناخنم رو با شدت بیشتری بجوئم، پوست لبم رو هم از ورای لایه‌های زیاد وازلین بِکَنم و هم‌چنین قلبم هم نامنظم و محکم بزنه!

اصلا یادم رفت که برای چی اولش استرس داشتم.