بالاتر از ابرها، پایین‌تر از خورشید

سلام.

صبح‌ها، کارهای خونه رو انجام می‌دم. 

ظهر‌ها، آزمایشگاه می‌رم.

عصرها، قهوه می‌خورم و توی ترافیک پادکست گوش می‌دم. گاهی هم ورزش می‌کنم.

شب‌ها، شام می‌پزم و درس و کتاب می‌خونم. این روزها هم که مدام می‌نویسم.

با این‌همه، باز هم از نیمه‌شب‌ها و بی‌قراری‌اش فراری نیست! و من هرشب، موقع مسواک زدن، توی آینه به زهرای تیکه‌پاره‌ای چشم می‌دوزم و ازش می‌خوام که فقط امشب رو طاقت بیاره، بعدش راحت‌تر می‌شه. و هرشب، پوزخندی به خودم حواله می‌کنم که یعنی «تو که درست نمی‌گی، ولی باشه.» هر شب سی بار می‌شمرم که نخ دندون پایین و بالا بره بین دندون‌هام. با این‌همه از نیمه‌شب‌ها فراری نیست.