بالاتر از ابرها، پایین‌تر از خورشید

+من هم :( 

بیا بغلم غصه نخور هرچی باشه از پسش برمیایم و درستش میکنیم 

اگه خواستی حرف بزنی هم من همین بغل سکونت دارم :)

درست میشه. (چون درست میشه واقعا، میگم. میونه‌ای با تکرار ندارم.)

من یه روزهایی داشته‌م که باید فقط یکی بهم می‌گفت درست میشه، همنقدر شکننده. درست میشه.

آخ آخ منم یه وقتا به همین راحتی اشکم در میاد :))

:(

ممکنه تو ببینی که چیزها رو به بدترشدنه اما وضعیت کلی و تغییر کلی رو به مثبت شدن باشه. الان، کی توی دلار ۲۰تومنی، خفقان و پروپاگاندای شدید، هیچ چیز خوبی می‌بینه؟ ولی این اکستریم شدن به جای خوبی منتهی میشه؛ هزینه‌هایی باید داد، اما روند کلی مثبته.

سعی نکن چیزای پیچیده رو تحلیل کنی. بهترین کار که خودم پیش گرفتم اینه: همینجوری فقط برو. اگه زبان و ادبیاتت رو فراموش کنی دیگه غصه هم نخواهی خورد، نخواهی توانست غصه بخوری. یکم پرکتیکال باید کار کرد در زمانه‌ای که از هیچ طرف هیچ‌چیز خوبی برای لذت‌بردن نمونده. باید از رفتن لذت برد، از خالی شدن از انسانیت و مرکزیتی که چشم‌هات بهت میدن. خالی میشی، یادت میره کی بودی، گذشته‌ت چی بوده. 

ظاهرش ترسناکه ولی اینجوری باید سعی کنی دوران‌هایی اینچنین سیاه رو تاب بیاری. با فرار از فعل خفت‌بار "پناه" بردن، با به استقبال حقیقتی رفتن که توی صورتت می‌خوره. اینطوری لااقل فقط ظرفی نبودی که ناچارا درد رو پذیرفتی.

درد رو بدون فتیش، بدون شعر، همونجوری که هست بپذیر و به استقبالش برو.

نمی‌دونم چرا همه "رفتن" رو به اون رفتن معنا می‌کنن تازگیا.

البته خیلی ساز و کار پیچیده‌ایه تعمیم دادن یکسری قوانین به دنیای عواطف یا درک انسان از اطرافش. ولی حتی اگر بشه تعمیم داد و این تعمیم درست باشه هم چیزی بر خلاف حرف من نیست. :) آشفتگی و پیچیدگی ممکنه بیشتر بشن همیشه، دلیلی بر عدم وجود روند مثبت نیست.

آدمیزاد "خلاق"ه. هزاران فرم هست که آدمیزاد می‌تونه به خودش بگیره. هر زمانی می‌تونی شروع به گرفتن هر فرمی بکنی. متناسب با موقعیت می‌تونی از فرمی خارج بشی و به فرم دیگه در بیای. خالی شدن از انسانیت یعنی یه مدتی سرکوب کردن همه چیزهایی که درون تو هرچیزی جز "وظیفه" رو به رسمیت می‌شناسند.

غم مقدس نیست. یکسری مفاهیم با خودشون چارچوب میارند و سیستمی تحمیل می‌کنند. تقدیس هم جزء هموناست. و گمونم سازوکاری که ایجاد می‌کنه به قدری مخرب هست که درباره هرچیزی ازش اجتناب کنیم.

من معمولا کامنت نمی‌ذارم چون معمولا پر از شبهه میشه کامنت‌هام. و الانم شد. مدیوم مناسبی نیست. 

خب من اشتباه فهمیدم که تو اشتباه فهمیدی. درست متوجه شدی تا اون حدی که یه کامنت می‌تونه منتقل کنه.

کلا، من به تازگی ترجیح میدم حرف نزنم. یکسری قوانین همیشه‌درست هستند که همه آدم‌ها با پیروی از اون‌ها راهی برای زیستن پیدا می‌کنند. اولی‌ش "صادق بودن با خود"ه. تحت هر شرایطی، بی‌رحمانه، با خود صادق بودن. برای همینه که من همیشه باید به کسانی که در ورطه افسردگی افتاده‌ند یا درحال افتادن‌اند بگم که مراقب باش. افسردگی ابتدای فروغلتیدن به ورطه خودفریبی و شعره. علت توصیه‌م به پرکتیکال بودن برای یک مدت، و کشتن نظرگاهت (که همانا "تو" هستی پشت چشم‌های خودت) همین بود. معمولا وقتی غم هجوم میاره و یا ما افسرده میشیم، شروع می‌کنیم به فریفتن خودمون. و اگه ضریب هوشی بره بالاتر، لایه‌های فریب ظریف‌تر میشه و خطر هولناک اونجاست که گمان می‌کنی با خودت صادقی ولی نیستی. توصیه خودآزموده‌م (و بنابراین نه‌چندان معتبرم) برای خالی‌شدن از انسانیت برای مدتی، به این دلیل بود. کلا، همیشه همه‌جا در زندگی، باید مراقب شعرها بود.

و نکته بعدی که ربطی به این بحث نداشت و از پاسخت به کامنتم خواستم که بگم، اینه که از عمر به‌هدررفته من عبرت بگیر و راه من رو تکرار نکن و ادبیات و اندیشه چپ رو جدی نگیر. یه رگه‌هایی دیدم فکر کردم بگم اینو. دوست ندارم آدما رو ببینم که راه رفته من رو میرن (برای همه آدما دردناکه) گرچه بازم من دارم دیدگاه خودمو میگم و ممکنه برای تو صدق نکنه. اما به‌هرصورت من چپ سعادتمند یا جامعه چپ سعادتمند ندیده‌م و گویا امکان‌پذیر هم نیست، و ترجیح میدم از ادبیاتشون هم دوری کنم. (البته تو همینجا می‌تونی بگی "سعادتمند" مگه تعریف خاصی داره؟ اما بذار قبل از افتادن در این تسلسل بگم منظورم از سعادتمندی، مفهوم نامعلومی در جهان ایده‌ها نیست. منظورم سعادتِ لمس‌شدنی و دیدنی‌ست، مثلا یک سقف بالای سر.) برای شروع ترجیح میدم از عبارت‌هایی با قالب "فلان‌چیز خوب برای همه" استفاده نکنم. چون ممکن نیست.

اما یه چیزی راجع به بحث اصلی: اینکه غم نادیده گرفته میشه و در آغوش کشیده نمیشه دلیل مناسبی برای تقدیسش نیست. این هم که در توجیه‌ش گفتی، برآمده از یه دیدگاه شاعرانه‌ست. یکم نگاهش کن، قطعا خودت متوجه میشی.

مدیوم مناسب گمونم در ارتباطات انسانی وجود نداره. من بعد از ۲سال‌ونیم گذروندن ساعت‌ها با شریک زندگی احتمالی آینده‌م هنوز نتونستیم بحثی بدون سوء تفاهم داشته باشیم. به نظرم بهترین راه (و بهترین مدیوم) زندگی در کنار هم و لذت بردن از همدیگه‌ست، لازم نیست چندان چیزی به هم منتقل کنیم، از رفتارها و از چشم‌ها چیزها خودبخود منتقل میشن. (متاسفم که شاعرانه شد ولی شعر نیست.) آدم‌های سبک و روان خودشون رو منتقل می‌کنن، لازم به زبون باز کردن نیست.

من مدت مدیدی به دام شعر افتاده بودم. مقصر این حدی از افسردگی بود که تو علائمشو نشون میدی. خواستم بهت بگم مراقب شعر باش، و حال خوب یه لحظه رو به قیمت عدم صداقت با خودت نخواه. با سر بالا به استقبال این دردی که گرفتارش شدی برو و اگر حقارتی در خودت می‌بینی بپذیر و توی صورت خودت بکوبش. من امتحان کردم، لااقل درباره‌ من صلاح این بود. 

:)