بالاتر از ابرها، پایین‌تر از خورشید

زهرا دارم sleeping at last گوش میدم و چقدر ترکیبش با خوندن پست زیبا شده.

زهرا داشتم از حس سکون و آرامش اوایل پست لذت می‌بردم که یکهو رسیدم به جوابت و کپ کردم:) نه بذار واقعا حضوری بشه تو از پس یه تغییر دیگه برمیای و این تغییر جدید کلی مزایا داره و در کنار تو می‌تونی ما رو هم زیارت کنی و حسابی بچلونی:)

چای وانیلی رو یه بار باید امتحان کنم واقعا.

باورم نمی‌شه تونسته باشی به شیطنت (؟) و فعال بودن درونت نه بگی و از اون همه جنب‌وجوش (؟) رسیده باشی به اینکه زندگی و دانشگاه‌ها همینجوری غیرحضوری خوبه. علامت سوالا هم واسه اینه که ممکنه برداشت من درست نباشه :)) ولی اون استیکر معروفه هست؟ اون نمی‌تونه این‌قدر به مجازیات عادت کرده باشه! عادت نکن که لازم نباشه تغییر کنی. والا :)) من الان وقتی چارقدم می‌رم بیرون، اون‌قدری لذت می‌برم که حد نداره. و از اینکه جاهای جدیدِ نزدیک و دور رو زیاد امتحان نمی‌کردم، پشیمونم! از بس که هر جایی حس منحصر به خودش رو داره. 

این همه مدت منظورت از «تو» من نبودم؟

برات متاسفم.

راستش این خوب نیست که از فهمیدن افسردگی دیگران خوشحال بشم! ولی وقتی می‌بینم این موضوع فقط برای من نبوده و خیلیای دیگه رو هم درگیر کرده، یه جور دلگرمیه برام. من یه دور گذروندمش و دوباره درگیرش شدم و الان فکر کنم دوباره تونستم ردش کنم. ممکنه بازم بیاد ولی می‌تونم آماده شم براش! زندگی باید ادامه داشته باشه چه ماسک عضو جدایی‌ناپذیر روزهای آینده بشه، چه نه. اینو وقتی فهمیدم که دیدم من نصف این ده ماه رو نشسته بودم منتظر تموم شدن، در حالی که بقیه داشتن به کار و زندگی‌شون ادامه می‌دادن و به خیلی چیزام می‌رسیدن. اولش کلی مقایسه کردنای ناامید کننده داشت برام ولی الان میگم فقط کافیه منم راه بیفتم.

ضمن اینکه می‌بینم که چایی وانیلی داری دوباره :))

امیدوارم حال پدربزرگ مهربونت خوب بشه و سایه شون رو سر شما مستدام بمونه الهی ❤🙏

+

سلام :)

و اما بعد 

با خوندن پستت یاد دعای برادرزاده ام علی افتادم :)

اونم از خداشه همچنان کرونا باشه تا مدارس مجازی برگزار بشه و حدس ما خانواده اینکه اگر دوباره بخواد بره مدرسه عین کلاس اول باید براش این پروسه رو استارت بزنیم:) و احتمالا تا اونموقع که مثلا راهنمایی خواهد بود وفق دادن خودش با محیط جدید براش سخت باشه

++

میفهمم دقیقا چی گفتی 

انگار با اومدن واکسن و باز شدن درهای زندگی به رومون و تغییر برای اکثریتی که به این وضع عادت کردند یه آشفتگی ذهنی برای بعضی از آدم ها پیش خواهد اومد.

یاد سفرم به کربلا افتادم .

تو  کربلا بدلیل شلوغی که اونجا دیدم

بعد از پایان سفرم به کربلا و بازگشتم به ایران ،  تا یکمدت ترس از اجتماع و ترس از حضور در بازار اینا داشتم !

تا یکمدت نمیتونستم نه اینکه نخواهم ها نه اصلا واقعا نمیتونستم خودم رو با شرایط وفق بدم !

یعنی دقیقا یه نوع فوبیای بازار و ارتباط گرفتن با مردم داشتم !!

خیلی زمان برد که خودم رو با شرایط وفق دادم و یادمه از لحاظ ذهنی و روحی خیلی اذیت شدم

الانم درک میکنم دقیقا چی گفتی چون اوایل یه مدت که تو خونه بودم وقتی میخواستم برم بیرون باز ذهنم آشفته میشد این دفعه ناشی از ترس  نبود ، گذروندن این شرایط برام یه کم مشکل بود.

عین کسی که سالهاست تو اتاق تاریکی هست یهو پرده های اتاقش رو براش کنار بزنن و چشمش به نور روشن بیرون بیافته!

خب قطعا چشماش تا عادت کنه به اون نور ، مقداری اذیت میشه تا کم کم چشم مون به نور عادت میکنه و با شرایط خودش رو، وفق میده .

این خیلی زیباست؛ این صلح درونی که نیاز به زمان دارد و عادت...😊

برای پدربزرگت یک دوست یا همدم خانم هم سن و سالش پیدا کنید؛ قول بدهم  زمانهای خوشحالی اش خیلی بیشتر باشد!

سلاااام

چقد دلتنگت بودم دختر:)

حست رو درک میکنم. وچه قشنگ نوشتی. 

اونجا که نوشتی درست مثل وقتی که لوبیا ها نپخته و گوشت پخته و نمیدونی باید چی کار کنی :))

خب تو قشنگ تر نوشتی... مضمون و اما رسوندم دیگه... ها؟ :))

+برای چی خوشحالی توام با دلخوری دارند الان؟ گفتی قبلی ها سر عروسی و عقد بوده... ان شاء الله ک خیره :)

+از دور های دور میبوسمت جوزفین نازنینم... بوسیدن از پشت خطوط مجازی وبلاگ، ناقل کرونا نیست قطعا :)

مواظب خودت باش:) 

راستی :)

برای چای وانیلی، توی چایی موقع دم کشیدن وانیل میریزی؟ به من هم یاد بده:) دوست دارم ببینم جوزفین ما از چه طعمی لذت میبره :) 

اِ... پس ان شاء الله امتحان میکنم... 

جان جان. منم برات پاپسیکل درست میکنم میارم، چایی تو با پاپسیکل بخوری 😍

هوم، می‌فهمم چی میگی. الان فکر می‌کنم شاید اسمشو نباید خوشحالی گذاشت. یه اسم دیگه می‌خواد، ترکیبیه از یه آسودگی خیال و همدردی و شاید چند تا حس دیگه!

آره، فکر می‌کنم می‌تونیم بهتر از خودمون مراقبت کنیم. چیزی که نکشدمون قوی‌ترمون می‌کنه :))

درسته، شاید باید اینطوری بهش نگاه کنم... اینکه این زمان رو لازم داشتم که شاید به نوعی پایه‌هامو قوی کنم! حس می‌کنم نیاز داشتم اینو از یکی بشنوم، ممنونم :)

واهاععییی ^_^

چند روز پیش که اومدم اینجا و این قالب رو دیدم از فرط حسادت نتونستم ببینم و صفحه رو بستم تا اینکه دیدم بچه‌ها از چی پلت پایین قالبت صحبت می‌کنن و متوجه شدم چنان محو هدر و ستون‌های قالب بودم که نگهی به زیر پا نینداخته ام و حالا که اومدم و دارم می‌بینمش، می‌تونم با خیال راحت بگم که نفرین خدایان بر توT_T

و اینکه قالب سه ستونه هم خوب چیزیه‌ها، چرا این همه وقت چسبیده بودیم به دو ستونه‌ها واقعا؟

و در مورد پست؟ باید بگم که کاملا مثل تو فکر می‌کنم و خب البته من الان خیلی آشفته ام به دلایلی ولی نظرم همینه...