بالاتر از ابرها، پایین‌تر از خورشید

درسته که همه چیز پوچ نیست و امید داریم و تصویر داریم از اتفاقاتی که براشون برنامه‌ریزی می‌کنیم. اما گاهی این حتمی نبودن قضیه اذیت می‌کنه:-)

و دنیا پر از احتمالات و عدم قطعیت‌هاست. دارم یاد می‌گیرم با همون عدم قطعیت‌ها پا جلو بذارم:-)

خوب به نظر می رسد آن رابطه نیمه عاطفی که توی چند پست قبل نوشته بودی؛ به یک رابطه عاطفی تبدیل شده است ؛)

از یه طرف با اون دوست با تجربه موافقم از یه طرف نه. زمان ما این حجم از اطلاعات، این حجم از دسترسی به همه چیز وجود نداشت، الان که فکر می‌کنم به شیوه تحقیق خودمون واقعا غصه‌ام می‌شه. ما تو کارشناسی فقط کتاب‌ها رو در اختیار داشتیم و برای نوشتن یه مقاله واقعا عرق‌مون در میومد. زمان انتخاب رشته هم با وجود اینکه خواهر بزرگی بود که چاه و راه رو نشون بده اما من نه درکی از رتبه‌ای که آوردم داشتم نه رشته‌ای که قبول شدم. الان که می‌بینم بچه‌ها از همون سن دبیرستان می‌دونن چی می‌خوان خیلی براشون خوشحالم. انگار یه جور روشنگری اتفاق افتاده برای نسل شما.

اما از یه طرف دیگه اینکه می‌گه مسیر مشخصه برای نسل شما راستش نه. نیست، از این جهت که تقریبا تمام مسیرها کور شدن، قدیم‌ترها کلی موقعیت داشتن برای انتخاب، یعنی اونا بودن که انتخاب می‌کردن اما الان شرایط داره خودش رو به ما تحمیل می‌کنه. الان خطر اشتباه کردن به مراتب بیشتر از قبله و خب این برای شما دشواری ایجاد می‌کنه. از اینکه هم همسفر این مسیر و هم خود مسیر برات روشنه، خیلی خوشحالم. به امید روزهای روشن برای تو و همسفرت.

سلام!

آخیش :)

پر از امید شدیم که نورا :)). اون عکس هم خیلی قشنگه :) انگار اون گیاه آروم سرش رو از شکاف بین چوب‌ها آورده بیرون و بهمون سلام میکنه :).

راستی برای بیست سالگیت پروژه داری D: چه خوب :) موفق باشی تو از پسش بر میای :).

اول از همه بگم که متاسفانه نمی‌تونم تصویر این پست رو ببینم خانم مارچ، علاوه‌بر اینوریدر، با دوتا مرورگر دیگه هم اومدم اما بی‌فایده بود، حالا نمی‌دونم مشکل از طرف منه یا تصویر به درستی آپلود نشده.

خب خیلی خوشحالم که حواست به تم بیست‌سالگی‌ات هست و قراره راجعش توی وبلاگ هم بنویسی برامون:) نمی‌دونم این رو قبلا هم بهت گفته بودم یا نه، با اینکه چند سال تفاوت سنی داریم اما تجربه‌ها و کلماتت بارها برام الهام‌بخش و مثل نوری بوده که مسیر رو برام روشن کرده. دیدگاه جالبی به مسائل داری. آممم خب بذار این رو هم بگم که خیلی کنجکاوم راجع به غرق‌شدگی و روتینی که در برنامه داری هم به زودی بخونم. مراقب خودت باش در این دنیای دیوانه:*

اجازه هست بعد از خوندن این پست هیچی نگم و فقط با لبخند نگاه کنم؟

چون حس می‌کنم بقیه درسته بلدن ولی من یه نفر هر چی بگم شأن و منزلت پست رو پایین آوردم! :)

با هیچ موافقم:)

خجالتم نده دیگه بانو مارچ جان ^_^

فقط اونجایی که گفتی "شاید این هنر زندگی کردنه". واقعا هنر اسم برازنده ایه براش.

و واقعاً برات خوشحالم که داری قدم برمیداری. راستش حتی مهم نیست تو چه مسیری، یعنی، وقتی تو بتونی بدوی، عوض کردن مسیرا هم برات هزینه زیادی نداره، ولی وقتی به سختی قدم برمیداریه که عوض کردن یه مسیر برات کلی دشواره. همینکه قدم برمیداری عالیه. 

++ قسمت آخر حرفاتو فعلاً نادیده میگیرم 

یکی از زیباترین چیزها توی وبلاگ‌نویسی تماشای سیر رشد بچه‌ها و رفیق‌هام بوده. مثلاً فاطمه‌ یکی از اون‌هاست. کسی که وقتی باهاش آشنا شدم، المپیادی بود و سال دوم دبیرستان بود و علاقه‌مند به نجوم. بعدها کم کم ارتباطمون بیشتر شد. بعدها دیدم که چطور رفت دانشگاه که فیزیک بخونه. بعدها دیدم چطور از فیزیک چرخید به سمت اقتصاد و الان هم دارم می‌بینم که چطور برای کسب و کار خودش تلاش می‌کنه. 

مثال فاطمه رو زدم تا برسم به پست خودت. از اینجا به بعد می‌خوام بشینم و رشد جوزفین مارچ رو ببینم. :) ببینم که چطوری با دست‌های خودش دنیاش رو می‌سازه و هر روز هر روز جلوتر میره و پیشرفت می‌کنه. ^_^

ایول. خوشم اومد از این سری پست‌هات.