سلام.
اخلاق خیلی بدم اینه که یه موقع‌هایی می‌شه که تمام روز حالم خوب بوده، مفید بودم، خوش گذشته، یه نتیجه از توش دراومده یا هرچی و در کل اون‌قدر خوشحالم که انگار روی ابرهام. بعد آخر شب یه بگو مگوی کوچیک می‌شه، یه بحث بی‌منطق می‌خونم، یه رفتار ضدزن می‌بینم و کل روزم به فنا می‌ره! دیگه هروقت که به اون روز فکر کنم، اون حس بدم توی ذهنمه و اذیتم می‌کنه! انگار تمام بیست و چهار ساعت روز، جمع می‌شه توی همون چندثانیه...
آه خانومِ مارچ
فکر میکردم فقط منم که بعد گذروندن یه روز آبی آفتابی، یه نسیمِ آخرِشبونه میتونه همخواب طوفانم کنه و انگار نه انگار
یعنی این اخلاق بدی تو یا منه؟
من حس میکنم شاید جنس حال خوبیِ روزمون الکی بوده، سطحی بوده، جوندار نبوده، دل خوش کنک بیهوده برای فرار از طوفان هایی بوده که میدونی هستن ولی انکارشون کردی که انقدر راحت احوالات آدمیزاد میتونه مکدر بشه
دومثقال حال خوب و کلی خرج و انرژی بابتش، و بعد کیلوکیلو سرازیر شدن بدحالی به دلت با کوچیک ترین بشکن...
من انگار چند هفته است قوی‌تر شدم و این آزارها کمتر به همم می‌ریزه.
هر چند هنوزم اثر خودشون رو دارن و کاری نمی‌تونم براش بکنم.
درک میکنم . خیلی وقتا پیش میاد انگار دقیقا این اتفاق میخواد حالِ خوبمونو بگیره