بالاتر از ابرها، پایین‌تر از خورشید

زهرا تو هم داستان‌های زندگیشون بیشتر خاطرت می‌مونه؟ :دی

من همش هی مسیرهایی که طی کردن تو ذهنم انگار مرور میشه :))

زهرا من واقعا خوشحالم که اون قضیه‌ی مخفف‌ها رو گفتم، خیلی توی اعتماد به نفست تاثیر گذاشته.

زهرا می‌دونستی یکی از ویژگی‌های دیگه‌ی دوست‌های حقیقی اینه که  به هم قالب جدید رو تبریک نمی‌گن؟

@مائده و خودت

به نظرم وقتی ذهن‌مون این‌قدر خوب به داستان واکنش نشون می‌ده، منطقا باید خود درس هم داستانی بگیم :))

بیا کمتر خودمون رو خسته کنیم و اینقدر توقعات عجیب غریب از نسرین و زهرا نداشته باشیم. ما تو همین قالب فعلی هم جذابیم باور کن. این جذاب بودن دلیل نمیشه که متوقف بشیم. بجنگیم، تلاش کنیم ولی مایوس نشیم از خودمون.

می‌بینم که اون چی‌پلت آخر قالب جای خودش رو به یک شونیز داده و در سمت راست هم بهار دمیده. :)

.

می‌دونی؟ یه وقتایی ما آدما به خودمون سخت می‌گیریم. البته اگر این طور نباشه، شاید پیشرفتی هم نکنیم. اما واقعیت اینه که یه وقتایی باید برگردیم و خودمون رو با خود گذشته‌مون مقایسه کنیم. نه خودمون رو با آدم خفنی که ده سال از ما جلوتره. 

مطمئنم که یک روزی زهرای این وبلاگ خودش الهام‌بخش دخترها و پسرهای بسیاری میشه. :)

به این ایمان دارم.

دلم چقدر برا سبک نوشتنت تنگ شد...

به شدت این روزها به چالش قرنطینگاری فکر میکنم و دختر.... نمیدونی چقدددر دلم تنگ شده 

دقیقا... من اون چالش و که شروع کردم، حال روحی خوبی نداشتم. حقیقتش فکر میکردم ادامه هم نخواهم داد و نصفه رهاش میکنم.

اما انقد در طی اون مدت امید و شوق بهم اضافه شد که انگیزه میداد برای ادامه.